της Λιάνας Κανέλλη *
Άγονη γραμμή. 28 νησιά. Κάτοικοι…. Θεωρητικά, πρακτικά, ιστορικά, πνευματικά, στρατηγικά, γεωπολιτικά, για οποιαδήποτε χώρα του κόσμου με τις προδιαγραφές και τη θέση της Ελλάδας στον χάρτη, θα μιλούσαμε για τα α.. πετράδια του στέμματος και τους φρουρούς της διατήρησής τους σε περίοπτη θέση. Όμως εδώ είναι Ελλάδα, δεν είναι παίξε γέλασε. Πατρίδα του εξοστρακισμού. Πατρίδα των ξύλινων τειχών. Πατρίδα της διασημότερης ήττας-νίκης στην ιστορία που έμαθε τα πάντα, δίδαξε τα πάντα, έκανε το τίποτα, και διδάχθηκε το τίποτα αν υποθέσουμε στον 21ο αιώνα ότι αδυνατεί να μεταφράσει σε καθημερινή ζωή και όχι τυραννία τον στίχο: «τιμή σ’ αυτούς που όρισαν στην ζωή τους να φυλάνε Θερμοπύλες».
Το σημερινό τεύχος είναι κατά τη γνώμη μας ιστορικό με την εξής σαρκαστική έννοια: Αν κάποτε μετά από δέκα χιλιάδες χρόνια ένας άλλος εξωγήινος πολιτισμός ήθελε να μελετήσει την Ελλάδα των ημερών μας, θα αρκούσε να το διαβάσει, να κατανοήσει τι είναι για εμάς όλους η άγονη γραμμή και κυρίως η άγνοιά της για να μπορέσει με τη σειρά του να κατανοήσει έναν άλλον στίχο: «όπου κι αν πάω η Ελλάδα με πληγώνει».Κι όμως. Ανάμεσα στον Κάλβο και στον Σεφέρη, θα διαβάσετε εδώ ποια είναι αυτά τα πετράδια του στέμματος των θαλασσών μας και ποιες είναι εκείνες οι πολιτικές αποφάσεις που δεν εξηγούν πώς δεν τα εξαφανίσαμε μόνοι μας από τον χάρτη (Ανάφη, Δονούσα, Ηρακλειά, Θηρασιά, Κίμωλος, Κουφονήσια, , Σίκινος, Σχοινούσσα, Φολέγανδρος, Αγαθονήσι, Αρκιοί, Κίναρος, Λέβιθα, Λειψοί, Νίσυρος, Σαρία, Σύμη, Τέλενδος, Τήλος, Φαρμακονήσι, Ψέριμος, Χάλκη, Κάσος, Mαράθι, Ψαρά, Φούρνοι).
Ένα σχολείο στους Αρκιούς το κρατάνε τρία αδέλφια και το πέμπτο στην κοιλιά της μάνας τους. Ο τοκετός εδώ ισοδυναμεί με θάνατο του σχολείου. Γιατί ως να μεγαλώσει το μικρό και να μεγαλώσει το νεογέννητο, τα τρία που είναι μαθητές θα έχουν φύγει.Σ΄ άλλο νησί για να πας θες 18 ώρες από τον Πειραιά, λες και η Ελλάδα είναι τόσο μεγάλη όσο η απόσταση Αθήνα-Χονγκ Κονγκ. Πώς να γεφυρώσεις την Ασία στο Αιγαίο, Πειραιάς-Χάλκη;Άγονη γραμμή. Το θησαυροφυλάκιο της ξεφτιλοναυτιλίας, των εφοπλιστών, των επιδοτήσεων. Η πιο ακριβή φιλανθρωπία που γνώρισαν ποτέ θάλασσες φιλόξενες και συνάμα ανυπεράσπιστες σε αφιλόξενες πολιτείες θεωρητικώς ανήκουσες. Σ’ αυτό το τεύχος η προσέγγιση της άγονης γραμμής δεν είναι, -απαγορεύεται να είναι- τουριστική. Είναι απλώς αυτοκριτική διαπίστωση πως η Ελλάδα δεν ξέρει τι έχει και ας καμώνεται πως με τις φανφάρες, τις μεγαλοστομίες και τις πανάκριβες αφίσες του ταξικού τουρισμού είναι ένας παράδεισος με οικοδεσπότες κατοίκους μιας πανέμορφης διοικητικής, οικονομικής, υγειονομικής, εκπαιδευτικής, κοινωνικής, πολιτικής κόλασης.
Αν είχαμε τσίπα και την ικανότητα και τη βούληση να σκεφτούμε εντός των συνόρων μας, θα διαθέταμε τόσα χρήματα και όλα τα μέσα γι’ αυτά τα νησιά και πάλι θα υπολειπόμασταν των εξόδων διατήρησης μονάδων στο Αφγανιστάν και περιπολιών στα ανοιχτά της Σομαλίας. Άγονη γραμμή. Προσπαθούμε εδώ να πούμε όλα εκείνα που χρειάζονται για να μη βρεθεί κανείς ποτέ από οποιαδήποτε θέση σ’ αυτόν τον τόπο να πει πως τα νησιά της άγονης γραμμής, για να επιζήσουν, χρειάζονται στρατηγικό επενδυτή, ιδιωτικό κεφάλαιο, χορηγούς και εν τέλει ένα ιστορικό ξεπούλημα.Καλό καλοκαίρι και καλές τύψεις και καλό πνιγμό σε όσους το διανοήθηκαν ή το απεργάζονται.
29-8-09
*δημοσιογράφος,βουλευτής Κ.Κ.Ε.
