Του Μανώλη Δημελλά*
Ήταν η πρώτη Εθνοσυνέλευση, τον Δεκέμβρη του 1821, στο χωριό Πιάδα έξω από την Επίδαυρο, πήραν μέρος 60 αντιπρόσωποι, από τις επαναστατημένες περιοχές της πατρίδας μας.
Εκεί γράφτηκε η Διακύρηξη Ανεξαρτησίας της Ελλάδας, ορίστηκε ο τρόπος της προσωρινής λειτουργίας του νεοσύστατου ελληνικού κράτους και την πρωτομηνιά του 1822, ψηφίστηκε το πρώτο Σύνταγμα της ελεύθερης Ελλάδας, έργο ενός Ιταλού, του Βιτσένζο Γκαλλίνα, μαζί με τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο και τον Θεόδωρο Νέγρη.Οι ιστορικοί, μελετώντας τους απεσταλμένους, γράφουν για αντιπροσώπους διορισμένους από τοπικά κοτσαμπάσικα όργανα, στον Μοριά έγιναν ακόμη και ψευτοεκλογές, ενώ οι απεσταλμένοι ήταν επιλογή της πελοποννησιακής Γερουσίας, (ιστορικός Τάσος Βουρνάς).
Υπήρχαν, όμως, και διαφορετικοί απεσταλμένοι, εκείνοι που έδωσαν όλο τους το είναι, για τον ξεσηκωμό. Όπως ο απεσταλμένος της Κάσου, Μανώλης Χατζηαντωνίου, καπετάνιος και ένθερμος πατριώτης, που είχε διαθέσει για τον αγώνα τα καράβια, αλλά και ολάκερη την περιουσία του, υπέγραψε μάλιστα το ψήφισμα σαν «καπετάν Μανόλις Κασιώτης».
Μετά την ισημερία, τους αληθινούς, εποχικούς μασκαράδες και το πριβέ πάρτυ του Παόλο Κοέλο στην Αθήνα, μπαίνουμε στο τριήμερο ξυπνημάτων μνήμης από τις σκοινισμένες, σκοτεινές γωνιές του μακρυνού παρελθόντος.
Φουστανέλες, τσαρούχια κρυφά σχολειά και καριοφύλια, ένα σωρό αλήθειες και ψέματα ανταγωνίζονται, απέναντι στην δύσκολη καθημερινότητα. Δεν έχει και πολύ σημασία η πραγματική ιστορία, αυτό που απομένει είναι ο τρόπος που στέκεται, σαν παραμύθι, στο μυαλό του σύγχρονου Έλληνα.
Ο ένοχος τελικά μάλλον βρέθηκε, δεν είναι άλλος από τα τούρκικα σήριαλ, αυτά είναι που εισβάλουν και προκαλούν μέγιστο κακό στην ακριβή μας, γαλαζοαίματη ελληνικότητά μας. θα παρελάσουμε, λοιπόν, ψηλώνοντας δυό πόντους, αν σηκωθούμε στα μπροστινά μας δάχτυλα. Υπάρχει ένα κοινό μυστικό, τόποι όπως η Κάσος, που αγωνίστηκαν για την απελευθέρωση, πλήρωσαν το τίμημα, πιο ακριβά από όλα τα αστικά κέντρα μαζί.
Έτσι, με τη τη συνδρομή του πασά της Αιγύπτου, Μεχμέτ Αλή, και κατόπιν προδοσίας, την αποφράδα 7η Ιουνίου 1824, οι Τούρκοι σχεδόν έσβησαν την Κάσο, που αντιστάθηκε ολομόναχη, αποτέλεσμα 7.000 Κασιώτες νεκροί ή αιχμαλώτοι για τα σκλαβοπάζαρα της Αλεξανδρείας. Για αρκετά χρόνια μετά το Ολοκαύτωμα, το νησί παρέμεινε εντελώς ξερό και έρημο. Ο πειρατής Ισμαήλ Γιβραλτάρ, που του ανατέθηκε το ξεπάστρεμα του νησιού, φαίνεται να είπε στον Δεριγνύ: «Η Κάσος δεν υπάρχει πια, την κατέστρεψα εντελώς και δεν άφησα ρουθούνι να ανασάνει!…..βέβαια πρέπει να έχουν διαφύγει ορισμένοι».
Οι Κασσιώτες, όπως και οι υπόλοιποι κάτοικοι της άγονης γραμμής, δεν αντιστέκονται στα αλλόγλωσσα τηλεοπτικά προγράμματα, δεν φαίνεται να δυσκολεύονται για τα τούρκικα καθημερινά σήριαλ, όμως παλεύουν για να τραβήξουν μερικούς τουρίστες παραπάνω από τους γειτονικούς, ξένους προορισμούς.
Άμεσο αποτέλεσμα των περικοπών, δεν έχουν ούτε έναν διοικητικό υπάλληλο στον δήμο Κάσου. Ο δήμαρχος του νησιού, κος Δημήτρης Ερωτόκριτος, μάταια, εδώ και μήνες προσπαθεί, τα βάζει με αλύγιστα σίδερα, με τρόϊκες, υπουργεία, περιφέρειες. Εμείς πάλι ξύνουμε το κεφάλι, ψευτοθυμόμαστε, ενώ βλέπουμε ακόμη τις σκιές των εχθρών. Πολλές οι αφορμές για παντιέρες και τιμές σε αγάλματα ηρώων, άλλες τόσες, 192 χρόνια μετά, για να αναρωτιέται κανείς μήπως πραγματικός εχθρός είναι μοναχά ο σκοτεινός εαυτός μας;
*Ο Μανόλης Δημελλάς είναι οπερατέρ. Η καταγωγή του είναι από την Κάρπαθο. Γεννήθηκε στη Χίο το 1968 και μεγάλωσε στον Πειραιά. Σπούδασε Κινηματογράφο στη σχολή Χατζίκου. Εργάζεται στο MEGA από το 1992 και με την κάμερά του έχει καλύψει κορυφαία ειδησεογραφικά γεγονότα σε όλο τον κόσμο: γιουγκοσλαβικός εμφύλιος, εξέγερση στην Αλβανία, πόλεμος στο Ιράκ, παλαιστινιακή ιντιφάντα, επιθέσεις της Αλ Κάιντα στη Σαουδική Αραβία, Σκοπιανό, Τουρκία, εξεγέρσεις στην Αίγυπτο και τη Λιβύη. Από το 2003 συμμετέχει με ντοκιμαντέρ του σε διεθνή φεστιβάλ στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
