Το βαπόρι “Πρέβελη” ξεκίνησε από Ρόδο ξημερώματα Κυριακής 12 Μαΐου 2013, ήταν 0500, έπιασε Κάρπαθο στις 10:30 και αναχώρησε από εκεί στις 12:00. Καθυστέρησε στο λιμάνι της Καρπάθου γιατί το προηγούμενο δρομολόγιο, της Πέμπτης, δεν πραγματοποιήθηκε! Τώρα που γράφω είναι 08:45, ξημέρωσε Δευτέρα 13 Μαΐου 2013, και ακόμη δεν έχουμε πιάσει το λιμάνι της Μήλου, ενώ ο Πειραιάς θέλει υπομονή 6-7 ωρών. Πρώτα ο Θεός! Αν τα λογαριάσεις η διαδρομή Κάρπαθος-Πειραιά, που είναι το μοναδικό βαπόρι που πραγματοποιεί, γίνεται σε 27 ίσως 28 ώρες, με τον καλύτερο, πιο αισιόδοξο υπολογισμό. Ενημέρωση κατά το ταξίδι δεν υπάρχει, έτσι περνά στο ντούκου η καθυστέρηση, που θέλει σώνει και καλά, να μας πείσει πως αν... δεν μας αρέσει ας μην ταξιδέψουμε. Έπειτα περιμένουμε τουρίστες και ταξιδιώτες, μιλάμε για την “βαριά βιομηχανία” μας, τον τουρισμό και εκπονούμε σχέδια και πολιτικές γραμμές. Αν κάτι πετυχαίνει το πλοίο “Πρέβελη” είναι να γυρνάμε σε παλιές και ξεχασμένες εποχές. Η φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενο είναι του Οθείτη Μανώλη Κωστέτσου. Ταξίδευε το 1957, από τον Πειραιά για Κάρπαθο με το πλοίο “Άνδρος”. Ξενιτεμένος στην μακρινή Αυστραλία από το 1947, επέστρεφε, για πρώτη φορά από τότε, και παρακολουθούσε μια Ελλάδα που πάλευε να σταθεί στα πόδια της. Το “Άνδρος” ήταν ένα δύσκολο βαπόρι, είχε τη φήμη σαν κακοτάξιδο, με μεγάλη δυσκολία στις μανούβρες, όμως τα βιβλία δεν φτάνουν για να περιγράψουν την ανείπωτη ταλαιπωρία ανθρώπων και ζώων. Στην μισοχαλασμένη φωτογραφία του Μανώλη, ένα βόδι πιασμένο από τα κέρατα, ξεφορτώνεται στο λιμάνι της Κώ ή της Λέρου, δεν θυμόταν πια ο φωτογράφος, που όμως δεν μπορεί να ξεχάσει τον αφόρητο πόνο του ζώου, από το μουγκριτό που έβγαινε από μέσα του και άγγιζε του ταλαίπωρους ταξιδιώτες. Αναρωτιέμαι αν εκείνη η εποχή που λέμε πως είναι παρελθόν και έμεινε πίσω, πόσο εύκολα μπορεί να ξαναγυρίσει, αν στο όνομα της όποιας κρίσης, κάνουμε τέτοιες εκπτώσεις, ώστε να φτάσουμε να μουγκρίζουμε σαν το δυστυχισμένο βόδι της φωτογραφίας, όμως κανένας να μην δίνει σημασία. Σε εποχές που στις μεγάλες πόλεις έχουν κόστος ακόμη και τα δευτερόλεπτα, οι Καρπάθιοι και οι Κασσιώτες, παραμένουν ήρωες αν θελήσουν να ταξιδέψουν για τον τόπο τους, όσο για εκείνους που παραμένουν χρόνο-καιρό πάνω στα νησιά δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν τον άθλο τους.
