"Έκλεισε ένας σημαντικός κύκλος για τη μουσική παράδοση της Κάσου και της Δωδεκανήσου. Ο γερο-Σάββας Περσελής σε ηλικία 95 ετών άφησε την τελευταία του πνοή και την αγαπημένη του λύρα. Από πολύ μικρός κράτησε ψηλά, με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο, τη μουσική παράδοση της Κάσου με τις χιλιάδες μαντινάδες που έφτιαξε όλα αυτά τα χρόνια. Με τη λύρα του και το τραγούδι του έλαβε μέρος στις ηχογραφήσεις του Σίμωνα Καρρά, ενώ υπάρχουν και CD με τη συμμετοχή του από τα Φεστιβάλ Λύρας και Οργάνων με Δοξάρι που έγιναν στο αγαπημένο του νησί, την Κάσο. Με το αυθεντικό του παίξιμο και το αστείρευτο ταλέντο του έπαιρνε μέρος στα πανηγύρια, στους γάμους και στα γλέντια του νησιού. Ξεχωριστές ήταν οι μαντινάδες του που άφησαν εποχή:"Δεν ημπορώ τα βάσανα/ της πέτρας να τα λέω/ κι η πέτρα να μη μου μιλά /να κά(θ)ομαι να κλαίω/ Ήθελα να 'μουν ουρανός/ Θέε μου σ' αυτή την πλάση/ να μην αφήσω σύννεφο/ Κάσος να σε σκεπάσει/ Την κάθε λέξη που θα πω/ μετρώ με το κουμπάσο/ για να 'ναι τα λόγια μου σωστά/ σαν τραγου(δ)ώ στην Κάσο"."
Aντώνης Εμμ. Καραγιαννάκης
ΠΗΓΗ:Εφ΄. "ΤΑ ΝΕΑ"
Παρασκευή 15/03/2007
σελ.21
Παραθέτουμε και ένα παλαιότερο άρθρο που είχε δημοσιεύσει η Εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ¨στις 05/06/2003 για το γέρο-Σάββα:
"ΣΚΑΡΩΝΕΙ ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ"
"Σάββας Περσελής, γεωργοκτηνοτρόφος, δουλευτής της πέτρας, ο αξεπέραστος ριμαδόρος, δεξιοτέχνης της λύρας, λαϊκός βάρδος του Νοτίου Αιγαίου. Γεννημένος το 1912, ανήκει στη δεύτερη από τις τέσσερις γενιές μουσικών της οικογένειας Περσελή. «Την κάθε λέξη που θα πω μετρώ με το κουμπάσο/για να 'ν' τα λόγια μου σωστά σαν τραγουδώ την Κάσο». Ο λαϊκός ποιητάρης σκαρώνει μαντινάδες με την ίδια συχνότητα που ανθίζει το χαμομήλι στη γειτονιά του στον Χρουσουλά της Αγίας Μαρίνας Κάσου. Δημιουργεί ακατάπαυστα δεκαπεντασύλλαβους για κάθε θέμα, κάθε πρόσωπο, κάθε αντικείμενο συζήτησης, έναν έπαινο. Θυμίζει εκείνον τον ζωγράφο που βασανίζει τα χρώματα για να τα φέρει σε αρμονία καθώς δουλεύει τους στίχους, τους συνταιριάζει στο μυαλό του, μέχρι η σωστή λέξη να μπει στη θέση της. Αυτοσχεδιάζει στην άψη του γλεντιού. Ενα αγνό κομμάτι της συλλογικής μας ψυχής. "
