Προτού μπούμε στη διαδικασία να σχολιάσουμε τον αγώνα της Εθνικής μας ομάδας με την Κολομβία, θα πρέπει να δούμε με απλή ματιά την καθημερινότητα μας.
Πότε κάνουμε λάθη ; Πότε δίνουμε δικαιώματα ; Συνήθως, όταν είμαστε σφιγμένοι και φοβισμένοι.
Ε, κάντε μία προσομοίωση του αγώνα της Ελλάδας με ότι έχετε ως εμπειρία ζωής από τα δικά σας βιώματα και θα πάρετε την απάντηση για το τελικό 3-0, την βαριά ήττα της πρεμιέρας των υποχρεώσεων μας στην τελική φάση του Μουντιάλ της Βραζιλίας.
Οι διεθνείς μας ήθελαν όσο τίποτα άλλο την επιτυχία, αλλά, τους έπνιξε το άγχος, ήταν φανερό ότι μετά και από την απουσία του Φαλκάο είχαν δημιουργηθεί προσδοκίες που λειτούργησαν επιβαρυντικά στη ψυχολογία των διεθνών μας, οι οποίοι έτσι ή αλλιώς μπήκαν στο γήπεδο όχι για να διασκεδάσουν και να χαρούν την εμπειρία αλλά με διάθεση νίκης.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, στο ποδόσφαιρο, ισχύει ότι πρώτα μαθαίνεις να ευχαριστιέσαι και μετά παίρνεις το αποτέλεσμα.
Η Κολομβία μπήκε αεράτη και με τη συμπαράσταση 50.000 φιλάθλων της, σε κανένα σημείο του αγώνα δεν έδειξε ότι φοβόταν τη ροή του, πως είχε αμφιβολίες ότι θα έπαιρνε αυτό που ήθελε.
Τρέχαμε πίσω από το σκορ, αλλά, με λάθη που δεν πρέπει να γίνονται σε αυτό το επίπεδο, αναγκασθήκαμε να φύγουμε με σκυμμένα κεφάλια.
Το Παγκόσμιο Κύπελλο είναι μία σύνθετη υπόθεση, όπου πρέπει να είσαι το ίδιο έτοιμος ψυχολογικά όσο και αγωνιστικά. Αν σε έναν από τους δύο τομείς υστερείς, έχεις θέμα. Όπως φάνηκε στο Μπέλο Οριζόντε, άλλωστε...
Η Κολομβία μας πόνεσε, αλλά, αν δε διορθώσουμε τη διαδικασία προσέγγισης του αγώνα, ώστε να δείχνουμε στους αντιπάλους ότι όχι μόνο θέλουμε αλλά και πιστεύουμε, θα μείνουμε και πάλι εκτεθειμένοι , οπότε θα φανούν οι συγκεκριμένες αδυναμίες που έχουμε και θα μείνουμε να λέμε ότι μπορούσαμε, αλλά, δεν τα καταφέραμε....
