Αθήνα δεν μ᾽ευχαριστεί το Μπρόνξ δεν μ᾽ευφραίνει
όπως η πέτρα η ξερή τούτη η ευλογημένη.
Σ᾽αυτή την πέτρα τη ξερή όταν πατήσω μόνον
ευρίσκω την ανάμνηση των παιδικών μου χρόνων
Για με οι πέτρες που πατώ πουλιά᾽ν και καλαδίζουν
κι ευτυχισμένες εποχές και χρόνους μου θυμίζουν
Σε κάθε δρόμο που περνώ σε κάθε σκαλοπάτι
εθρίσκω μιας στιγμής ζωήν όλο χαρές γεμάτη
Βλέπω τα μέρη που 'παιζα σαν ήμουνα παιδάκι
και λησμονώ τ᾽άσπρα μαλλιά και το ψαρύ μουστάκι
Ανιστορούμαι τις βραδιές που 'παιζα μες στ᾽αλώνια
και γίνομαι νεώτερος κατά πενήντα χρόνια
Και το μελτέμι το γλυκό όταν θα πρωτοπάρει
κι᾽ταραχή της θάλασσας για μένα έχουν χάρη
Κι᾽οι πέτρες της ακρογιαλιάς το κύμα άμα δέρνει
παίζουν τη μόνη μουσική όπου με ξετρελλαίνει
Ευχαριστώ και προσκυνώ τ᾽Αη Γιωργιού τη χάρη
οπου μ᾽αξίωσε να ρτώ να ώ τον Αμμουδιάρη
Στην Κοφτερή στον Αύλακα στον Εμπορειό και Μπούκα
απού 'χουσι Ιώδιο και σου περνούσιν ούλα.
ΙΩΑΝΝΗΣ Μ. ΔΙΑΚΑΚΗΣ
Η ΦΩΝΗ της ΚΑΣΟΥ Περιοδος Δ᾽ 31 Ωκτωβριου 1970
Αρ. 100 101 Ετος 10ον (43)
Αντιγραφη....Φρανγκισκος Σοιλης
