Στο προηγούμενο κείμενό μου «Το χρονικό ενός ταξιδιού» που αναρτήθηκε στη σελίδα ‘’Νέα Κάσος’’ μέσα από την περιγραφή της ταλαιπωρίας που περάσαμε και την περνούν συχνά κι άλλοι συμπατριώτες μας όταν ταξιδεύουν, προσπάθησα να δείξω τα προβλήματα που υπάρχουν και παραμένουν άλυτα. Κι εμείς οι ίδιοι οιΚασιώτες έχουμε μάθει να υπομένουμε παθητικά την ‘μοίρα’ μας και δεν διεκδικούμε τα δικαιώματά μας.Μετά από τριάντα χρόνια προσμονής να τελειώσει ένα έργο, αυτό του λιμανιού, που θα μας έδινε ζωή και θα μας έδιωχνε το άγχος της άφιξης και της αναχώρησης από το νησί μας, διαπιστώνουμε καθημερινά μετά την αποπεράτωσή του ότι το πρόβλημα όχι μόνο δεν καλυτέρευσε αλλά οξύνθηκε. Ωστόσο το μήνυμα που ήθελα να περάσω με το σκωπτικό ύφος που προσπάθησα να δώσω στο κείμενό μου δεν έγινε σαφές.Παρερμηνεύτηκαν λοιπόν τα γραφόμενά μου και προσβλήθηκαν άνθρωποι που δεν είχα καμιά διάθεση να θίξω. Σε καμιά περίπτωση δεν αμφισβήτησα κι ούτε είχα τέτοιο σκοπό, αφού δεν είμαι και ειδικός, τη ναυτοσύνη και την θέληση των πλοιάρχων που αναλαμβάνουν το δύσκολο έργο της εξυπηρέτησης των άγονων νησιών μας. Εξ’ άλλου στην προηγούμενη δημοσίευση ανέφερα την αυτοθυσία που δείχνουν οι καπετάνιοι ,ρισκάροντας κάποιες φορές και την καριέρα τους, που τελικά προσεγγίζουν στο λιμάνι μας δεδομένου τα υπαρκτά προβλήματα. Τέλος, θέλω να επανορθώσω και να ζητήσω συγνώμη αν άθελά μου έθιξα τους καπετάνιους του πλοίου και να τους ευχαριστήσω αφού όπως φαίνεται χάρη σ΄ αυτούς γλιτώσαμε την ταλαιπωρία που επρόκειτο να περάσουμε.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία
Βασίλειος Αντ. Παπαγεωργίου
