Του Αντώνη Ε. Καραγιαννάκη
Μετά από 18 ώρες από τον Πειραιά με το καράβι της γραμμής, ή με το αεροπλάνο από Αθήνα και ανταπόκριση στη Ρόδο πατάω Κάσο. Θα ξαναζήσω τη μικρότερη πτήση στον κόσμο με 3,5 λεπτά, άντε σκάρτα τέσσερα στον αέρα, από Κάρπαθο στην Κάσο! Ναι, αλήθεια λέω. Σημασία έχει ότι φτάνω στο νησί με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, για τις Αγιες ημέρες του Πάσχα.
Μυρίζω άνοιξη! Το άρωμα από τις μαργαρίτες (αμαράγκους τους λέμε στο νησί), τις παπαρούνες, τα γαρύφαλλα, τα κρίνα και τις τριανταφυλλιές. Μυρίζω την ανοιξιάτικη αρμύρα της θάλασσας, τα στάχυα από τα σπαρμένα, τα δίχτυα των ψαράδων και τις στάνες των βοσκαρέων!
Μυρίζω τα σοκάκια στο χωριό, τις φωνές των παιδιών που τρέχουν από την πάνω στην κάτω γειτονιά και λένε τα «Κάλαντα του Λαζάρου», τις γιαγιάδες στις αυλές. Μυρίζω τις τούρτες, τους κουκνούκους και τα πασχαλινά κουλούρια που φουρνίζουν οι νοικοκυρές στους έξω φούρνους.
Μυρίζω την καμπάνα που χτυπά γλυκά γλυκά τα πρωινά και τα βράδια της Μ. Εβδομάδας. Μυρίζω το κερί που ανάβει στην εκκλησιά και το λιβάνι που θυμιάζει ο παπάς. Ολόκληρο το άρθρο εδώ : http://www.tanea.gr/blogs/blogger/post/?aid=4711110
