Προσωπογραφίες επιφανών Κασιωτών

Σε αυτή την ενότητα παρουσιάζουμε τα σημαντικότερα βιογραφικά στοιχεία επιφανών Κασιωτών που διέπρεψαν και διαπρέπουν στο Πολιτισμό,στη Ναυτιλία,στην εκπαίδευση ,στην Ιατρική,στoν επιχειρηματικο κόσμο και σε άλλους τομείς.


Κανταριτζής Θοδωρής ή Κανταρτζόγλου, αγωνιστής του 1821 από την Κάσο, γνωστός ως ο «Κανάρης της Δωδεκανήσου». Γιος του Δημήτρη Σκιαδά-Κανταριτζή από την Πελοπόννησο και από μάνα Κασιώτισα, μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και με το πλοίο «Αμαζών» έγινε ο φόβος και τρόμος των Τούρκων, καταδιώκοντάς τους στα παράλια της Κρήτης, της Κύπρου και της Αιγύπτου.
Τον Απρίλη του 1822, επικεφαλής έξι κασιώτικων πλοίων, βοήθησε τα επαναστατικά σώματα στην Κρήτη, στη μάχη των Χανίων. Σκοτώθηκε από θραύσμα κανονιού, που έσπασε την ώρα των πανηγυρισμών για τα νικητήρια και θάφτηκε στον Πλατανιά της επαρχίας Κυδωνίας. Μετά, θάνατον, του απονεμήθηκε ο τιμητικός τίτλος του πλοιάρχου (1872).

Μαυρής Νικόλαος
Ο Νικόλαος Ν. Μαυρής γεννήθηκε στο Ζαγαζίκ της Αιγύπτου το 1899, γιος του γιατρού Γεωργίου Μαυρή από την Κάσο. Το 1918 γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, το 1925 ταξιδεύει στο Παρίσι και ειδικεύεται στην οφθαλμολογία, ενώ παρακολούθησε και μαθήματα φιλολογίας και νομικής στη Σορβόννη και στο Κάιρο.

Με την επιστροφή του Αίγυπτο ιδρύει την «Κεντρική Επιτροπή Δωδεκανησίων Αιγύπτου » και γίνεται από τους πρωτεργάτες του αγώνα για την ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα. Παράλληλα ασχολείται με λαογραφικά και ιστορικά θέματα της αγαπημένης του Κάσου.

Το 1935 παντρεύεται την Ιουλία Νικολάου κόρη κασιώτη εφοπλιστή και πατριώτη και από το γάμο αυτό αποκτά τέσσερα παιδιά.

Από το 1936 εγκαθίσταται οικογενειακώς στην Αθήνα, όπου εκτός από την άσκηση του επαγγέλματος του οφθαλμιάτρου, είναι ο Πρόεδρος του «Κεντρικού Δωδεκανησιακού Συλλόγου Αθηνών» ενώ συνεργάζεται με εγκυκλοπαίδειες για θέματα των Δωδεκανήσων, της Βιβλιογραφίας κλπ.

Στη συνέχεια βρίσκεται στο Παρίσι και με την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου φεύγει για την Αμερική, όπου συνδέεται με τον διάσημο καρκινολόγο Γεώργιο Παπανικολάου. Διδάσκει μαθήματα νεοελληνικής λογοτεχνίας σε Πανεπιστήμια των Η.Π.Α. και εκδίδει το περιοδικό Βυζαντινά-Μεταβυζαντινά.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες οι αγώνες του για την απελευθέρωση των Δωδεκανήσων εντάθηκαν ακόμη περισσότερο. Ιδρύει το «Εθνικό Δωδεκανησιακό Συμβούλιο» και δημοσιεύει άρθρα, ενώ εκδίδει βιβλία για την ενημέρωση της κοινής γνώμης για το ζήτημα των Δωδεκανήσων.

Αξίζει να αναφέρουμε τη διαμάχη του με τον Ιταλό κόμη Sforza για την ελληνικότητα των Δωδεκανήσων και ότι η έκδοση του γνωστού φυλλαδίου « Sforza contra Sforza » που κυκλοφόρησε κυρίως στις Ηνωμένες Πολιτείες, ανάγκασε τον ίδιο τον Sforza να παραδεχθεί την ελληνικότητα των νήσων.

Πρωτοστάτησε μαζί με το Μανόλη Αθανασιάδη στην ίδρυση του Greek War Relief (Ελληνοαμερικανική Πολεμική Περίθαλψη) και εργάσθηκε για την ίδρυση της Επιτροπής για την Ανασυγκρότηση της Ελλάδας, πρόεδρος της Επιτροπής ήταν ο παγκόσμια γνωστός Έλληνας γιατρός καθηγητής του Columbia Γεώργιος Παπανικολάου και Γραμματέας της ο Νικόλαος Μαυρής.

Μετά την ευτυχή κατάληξη του αγώνα και με την έγκριση όλων των κομμάτων διορίζεται πρώτος Πολιτικός Γενικός Διοικητής Δωδεκανήσου στις 5 Μαΐου 1948. Παραιτήθηκε στις αρχές του 1950, για να πάρει μέρος στις πρώτες βουλευτικές εκλογές της 5 ης Μαρτίου του 1950 με δικό του συνδυασμό, την «Ανεξάρτητον Πολιτικήν Ένωσιν Δωδεκανήσου» χωρίς να εκλεγεί. Στις εκλογές της 9 ης Σεπτεμβρίου του 1951 εκλέχτηκε βουλευτής Δωδεκανήσου με τον «Ελληνικόν Συναγερμόν» του Αλέξ. Παπάγου. Διετέλεσε ξανά Γενικός Διοικητής Δωδεκανήσου την περίοδο Δεκέμβριος 1952 - Απρίλιος 1954.

Μετά τη λήξη της θητείας του εγκαταστάθηκε στην Αθήνα χωρίς ποτέ να ξεχάσει τα Δωδεκάνησα και να παύσει να αγωνίζεται γι' αυτά. Ιδρύει το Σύλλογο Κασίων. Βιβλιοθήκη στην Κάσο, όπου δωρίζει πολλά βιβλία.

Είναι Πρόεδρος της «Δωδεκανησιακής Ιστορικής και Λαογραφικής Εταιρείας» και εκδίδει το μοναδικό και μνημειώδες έργο, όχι μόνο για τα Δωδεκάνησα αλλά και για όλη την Ελλάδα «Δωδεκανησιακή Βιβλιογραφία» σε δύο τόμους, ενώ μέχρι σήμερα παραμένει ανέκδοτος ο τρίτος τόμος.

Η αγάπη του για τη βιβλιογραφία τον ανέδειξε ως τον πρωτοπόρο και κορυφαίο του είδους, με αποτέλεσμα τη βράβευσή του από την Ακαδημία Αθηνών. Πρωταγωνιστεί στην ίδρυση της Βιβλιογραφικής Εταιρείας της Ελλάδος.

Πέθανε στις 3 Νοεμβρίου του 1978, αφήνοντας πίσω του τεράστιο και ανεκτίμητο συγγραφικό έργο, μεγάλο μέρος του οποίου δυστυχώς είναι ακόμα ανέκδοτο.

Μαλλιαράκης Μάρκος , καπετάνιος και αγωνιστής του 1821, γνωστός σαν Διακομάρκος, από την Κάσο. Από τις πρώτες μέρες της Επανάστασης βρέθηκε στις επάλξεις του Αγώνα. Τον Ιούνιο του 1821, με το «μπεργαντίνον» του «Λεωνίδας» και 59 ναύτες, έσπευσε να βοηθήσει με δικά του εφόδια και έξοδα τους Κρητικούς, που απειλούνταν από τον εχθρό. Στις 28 Ιουλίου ενώθηκε με τον ελληνικό στόλο και επιτέθηκε στην εχθρική φλότα, κοντά στην Κω. Διορίστηκε τον Ιούλιο του 1822 από τον έπαρχο Κάσου, «φροντιστής της θάλασσας», με καθήκον να φροντίζει τα πολεμικά πλοία της επαρχίας και να εποπτεύει το έργο των λιμεναρχών. Τον Μάιο του 1823 διορίστηκε έπαρχος Καρπάθου και οργάνωσε αποτελεσματικά τη διοίκηση και την άμυνα του νησιού.
Αντιπροσώπευσε την Κάσο στη Β' Εθνοσυνέλευση του Άστρους Κυνουρίας, το 1823. Ηγέτης του ηρωικού αγώνα των Κασιωτών εναντίον του ισχυρότατου στόλου του Ισμαήλ Γιβραλτάρ και των Αλβανών υπό τον Χουσείνμπεη, που κατέληξε στη θυσία και στο Ολοκαύτωμα της Κάσου, στις 7 Ιουνίου του 1824. Με τον ηρωισμό του προκάλεσε το θαυμασμό του ίδιου του Χουσεϊν. Σκοτώθηκε κατατρυπημένος από τα μαχαίρια των εχθρών, αφού αρνήθηκε την προσφορά του Χουσεϊν να του χαρίσει τη ζωή, με αντάλλαγμα να τον ακολουθεί στις εκστρατείες του.
Το 1827, το Υπουργείο Ναυτικών του απένειμε το βαθμό του πλοιάρχου.


Διαβάστε Περισσότερα...