Του Αντώνη Καραγιαννάκη
«… Σηκωθείτε! Το παπόρι φάνηκε από το Στρογγύλι! Πάμε γρήγορα στο λιμάνι για το έχε γεια»!
Το παραδοσιακό γλέντι έχει στηθεί από το πουθενά νωρίς το απόγευμα στο ταβερνάκι στον Ημπορειό.
Τη λύρα παίζει ο Νεκτάριος και το λαούτο εγώ. Ο Μιχάλης αρχίζει να τραγουδάει τις μαντινάδες που μόλις έχει σκαρώσει για τον αποχωρισμό.
Ακολουθεί ο Γιώργης, ο Πάρης, η Μαιρούλα, η Σοφία, ο Μιχάλης, ο Γιάννης, ο Νικόλας, ο Σταύρος, η Γιούλη, ο Χάρης, ο Χριστόφορος, ο Νικήτας, η Ελλη η Ειρήνη, η Μαρία και τόσα άλλα παιδιά σιγοψιθυρίζουν τους σκοπούς και ταιριάζουν δίστιχα συμμετέχοντας και αυτοί με το δικό τους τρόπο.
«Και πως θα πω το έχε γεια και πως θα μπω στο πλοίο
και πως θ’ αφήσω το νησί στα ξένα για να φύ(γ)ω»…
Μαντινάδες για κάθε σκοπό. Για το καλοκαίρι, για το χειμώνα που έρχεται, για το καράβι που θα ‘ρθει και θα πάρει μαζί του τα πιο πολλά παιδιά της παρέας.
Μαντινάδες για την κρίση, την αγάπη, τον αποχωρισμό, την ξενιτιά, την Αθήνα, την Αμερική, την Αυστραλία, τα καράβια και φυσικά το αγαπημένο μας νησί. Την Κάσο!
«Να σ’ εύρω» φωνάζει ο Μιχάλης Και το δοξάρι του Νεκτάριου «παίρνει φωτιά» με τη σούστα του, κάνοντας μικρούς και μεγάλους να σηκωθούν και να σύρουν το χορό. Σούστα, ο τελευταίος χορός μέχρι τελικής πτώσης!
Και ξαφνικά… Εεεεε… Το παπόρι βρε παιδία. Φεύγουμε! Κι εκεί αρχίζουνε τα δάκρια και οι αποχωρισμοί. Το αποκορύφωμα όμως είναι στο λιμάνι, όταν φίλοι και συγγενείς βλέπουν τον καταπέλτη του «Πρέβελη» να πιάνει στεριά. Εκεί συνειδητοποιούν ότι το καλοκαίρι τέλειωσε και ότι θα δουν το αγαπημένο τους νησί σ’ ένα χρόνο. Χαμός! Κλάματα, αγκαλιές, φιλιά, ευχές και υποσχέσεις. Και όλα αυτά μετά μουσικής.
Ένα συναίσθημα πρωτόγνωρο με κυριεύει και όλους που ήταν στο λιμάνι εκείνη τη βραδιά. Ετσι κάνανε οι πιο παλιοί, έτσι κάνουμε κι εμείς. Ετσι τα βρήκαμε κι έτσι τα συνεχίζουμε.
Το καράβι για το νησί είναι και ημέρα γιορτής για το αντάμωμα, αλλά και λύπης λόγω του αποχωρισμού.
Ο καπετάνιος φωνάζει «μόλα τους κάβους» και συνάμα το καράβι σφυρίζει για το έχε γεια. Ο κόσμος εκτονώνεται, σπάει, δακρύζει, σφυρίζει, χειροκροτεί, χαιρετάει, χορεύει!
«Καλή αντάμωση ρε παιδιά! Να είμαστε καλά και ν’ ανταμώσουμε πάλι εδώ»
Το καράβι ξεμακραίνει, τα φώτα χάνονται σιγά σιγά στον ορίζοντα κι εμείς συνεχίζουμε το γλέντι μας, όπως και η ζωή συνεχίζεται…
«Και πως θα πω το έχε γεια και πως θα μπω στη βάρκα
και πως θ’ αφήσω πίσω μου την Κάσο και τ' Αρμάθια»…
