Απάντηση στον Νικολα Β. Παπαγεωργίου

Γράφω εις την ενότητα το τελευταίο σκέλος
Σε τούτη (δ) α τη κόντρα μας να δώσω ένα τέλος

Και αν παρεξηγήθηκες σου λέω και συγνώμη
Βράζει το αίμα στην καρδιά και λέω τα με τόλμη

Μικρό παι(δ)ί απού (ή)μουνα στην παιδική μου νιότη
Την μαντινά σου διάβαζα θυμούμαι στον ‘ΚΑΣΙΩΤΗ’

Τώρα θα πω μια μαντινά καθόλου μη ξεχάσεις
Στις μαντινάες μου (έ)δωσες Νικόλα μου τις βάσεις

Συγνώμη και ευχαριστώ στα λέω ταυτοχρόνως
Και μένα όμως με (β)αστά της ξενιτιάς ο πόνος

Και μη νομίζεις τον Μανιά τον έχω ξεχασμένο
Το άδικο δε ρίχνω το ποτέ σ(ε) απεγνωσμένο

Τη συμβουλή που μου (έ)δωσες στα σοβαρά θα πάρω
Μα δύσκολα εκόβεται το έρημο (τα)σιγάρο

Δυο λόγια θέλει να τα πω γι αυτή τη κομπανία
Πρώτη φορά που σμίξαμε ήτο στη Παναγία

Πι(τ)σιρικά(δ)ες είμαστε , ξέρουμε να γλεντούμε
Της Κάσου μας τα έθιμα κρατούμε όσο μπορούμε

Μου το (εί)πανε πως οι παλιοί γλεντούσανε ωραία
Μα τα ηνία το γλεντιώ(ν) βαστά η νεολαία

Μόνοι τους τώρα πολεμου(ν) μόνοι του τραγουδούσι
Της λύρας οι κατέχοντες δε τους εβοηθούσι

Νίκο και αν εξηντάρησες πρέπει να βοηθήσεις
Με το κρασί της μαντινάς πρέπει να μας μεθύσεις

Έλα μαζί μας γλέντησε στη πέρα Παναγία
Δώσε μας τα μαθήματα την πείρα και σοφία

Της μαντινάς το ταίριασμα τώρα καταλαβαίνω
Γιατί είσαι ο διδάσκαλος και από εσέ(να) μαθαίνω

Το γερασμένο άνθρωπο και ας τον ετρών(ε) οι πόνοι
Μόλις ακούσει το λυρί αμέσως ξανά νοιώνει

Αργύρης Μ. Λαθουράκης
Καλλίπολη Πειραιάς
Μαιος 2007