Σαββάτο του Λαζάρου στο Αρβανιτοχώρι

Του Νικόλα Γεωργίου Μαστροπαύλου

Σκέφτομαι το Σάββατο του Λαζάρου στο Αρβανιτοχώρι της Κάσου. Νομίζω, μόνο εκεί, απ' όλα τα χωριά του νησιού, το μονοθέσιο δημοτικό σχολείο έλεγε τον Λάζαρο στα σπίτια και μάζευε αβγά που τα πουλούσε προς όφελος της μαθητικής κοινότητας. Ένα παιδί, συνήθως ο πρόωρα χαμένος φίλος μας Γιώργης Λιόντας (ας είναι αυτό ένα ελάχιστο μνημόσυνο), ντυνόταν Λάζαρος, τυλιγμένος σε ένα λευκό σεντόνι και στο λαιμό του είχε κρεμασμένη τη ζόλια, μαργαρίτες περασμένες σε σπάγκο. Τις ίδιες ζόλιες κρεμάνε τα κορίτσια στον Εσταυρωμένο τη Μεγάλη Πέμπτη. Ελπίζω ότι θυμάμαι καλά ολόκληρο το τραγούδι που λέγαμε:

''Σήμερον έρχεται ο Χριστός, ο επουράνιος Θεός,
εις την πόλη Βηθανία Μάρθα κλαίου και Μαρία,
Λάζαρο τον αδελφό τους, τον γλυκύ και καρδιακό τους.
Τρεις ημέρες τον θρηνούσαν και τον εμοιρολογούσαν,
την ημέρα την τετάρτη κίνησε ο Χριστός για να ’ρθει.
– Αν ερχόσουνα Χριστέ μου, δεν θα πέθαιν’ ο αδελφός μου.
Τότε ο Χριστός δακρύζει και τον Άδη φοβερίζει:
– Δεύρο έξω Λάζαρέ μου, φίλε και αγαπητέ μου.
Τότε η Μάρθα κι η Μαρία, τότε όλη η Βηθανία,
τον Θεό δοξολογούσι και τον Λάζαρο ρωτούσι:
– Πες μας Λάζαρε τι είδες εις τον Άδη που επήγες;
– Είδα φόβους, είδα τρόμους, είδα βάσανα και πόνους,
δώστε μου λίγο νεράκι, να ξεπλύνω το φαρμάκι
της καρδίας των χειλέων και μη με ρωτάτε πλέον.''