 |
Ο διάσημος έλληνας τενόρος, λίγες ώρες πριν από το φιλανθρωπικό γκαλά «Όταν η Τέχνη συναντά την Αγάπη», για τα παιδιά που θα γίνει απόψε στη Ρόδο μιλάει συγκινημένος στην εφημερίδα μας για τα Δωδεκάνησα, τα παιδιά και την Τέχνη.
Ένας Δωδεκανήσιος στη Ρόδο. Τι σημαίνει η Κάσος για σένα;
«H Κάσος είναι για μενα η πατρίδα που έψαχνα. Η ζεστή μητρική αγκαλιά. Τι να πω... Οι άνθρωποι που με αγκάλιασαν στην πρώτη μου επίσκεψη στο νησί κι ήταν σαν να με ήξεραν χρόνια. Σαν φίλοι παλιοί που για κάποιο λόγο χαθήκανε και τώρα ξανασμίγουν. Σήμερα σίγουρα έτσι νοιώθω κάθε φορά που πηγαίνω στο νησί μου. Είναι μια διαφορετική σχέση, αισθάνεσαι πως έχεις μια γωνιά να καταλήξεις εκεί όταν βαρεθείς τα πάντα. Μια φωλιά είναι η Κάσος κι εμείς πουλιά που φεύγουμε αλλά πάντα γυρίζουμε εκεί.»
Πώς ανακάλυψες μετά από χρόνια την ιδιαίτερη πατρίδα σου;
«Ξέρω πως ούτε γεννήθηκα στην Κάσο, ούτε μεγάλωσα όπως πολλοί φίλοι μου, όμως την πρώτη φορά που πέταξα με το αεροπλάνο, έπειτα από την επιμονή του Ηλία,( εννοεί τον σκηνοθέτη του και φίλο του Ηλία Μαλανδρή) να γνωρίσω τον τόπο καταγωγής μου, κάτι ένιωσα μέσα στο αεροπλάνο όταν την αντίκρυσα. Κάτι μίλησε μέσα μου. Μια φίλη η Ειρήνη μου είχε πει πριν πάω_ Η Κάσος ή θα σου μιλήσει μόλις την πρωτοδείς ή δεν θα θέλεις να ξαναπατήσεις. Όταν το ακούς λες "υπερβολές", πόσο μπορεί να σε επηρεάσει η θέα και μόνο ενός τόπου, πριν καν γνωρίσεις τους ντόπιους, πριν καλά καλά τον περπατήσεις και συχνά μακάριζα αλλά και δεν καταλάβαινα όλους όσους πέρα από κάθε λογική εκθείαζαν τον τόπο καταγωγής τους. Απάτριδος κι εγώ όπως το ποιήμα του Παλαμά δεν ένιωθα να με τραβάει ένας τόπος μια και εξαιτίας της δουλειάς μου ταξίδευα παντού και κάθε τόπος ήταν για μένα χαρά αλλά όχι ζέστα».
Αλλάζεις εκεί, γίνεσαι άλλος άνθρωπος;
«Στην Κάσο ένιωσα και νιώθω πως είμαι ένας άλλος Μάριος. Το ίδιο μου λένε κι οι άλλοι, οι συνεργάτες μου, που ξέρουν πως δουλεύω, απορούν πως η έγνοια μου είναι το φεστιβάλ κάθε καλοκαίρι. Πως το προετοιμάζω ξέχωρα από κάθε τι άλλο που κάνω. Είναι βέβαια και λίγο το παιδί μου αυτό το φεστιβάλ του Δεκαπενταύγουστου, μια και το φτιάξαμε εγώ και το νησί σε μια σχέση αληθινής αγάπης. Και το παιδί σου το αγαπάς ακόμα κι αν δεν είναι τέλειο, ακόμα κι αν έχει δυσκολίες να σταθεί στα πόδια του. Κάνεις ότι μπορείς για να το βοηθήσεις. Και το ίδιο κάνουν οι οργανωτές. Όλοι όσοι δουλεύουν από το νησί για να είναι όλα τέλεια. Δεν θέλω να πω όνοματα, όλοι άλλωστε ξέρουν τις θυσίες που γίνονται κάθε χρόνο για να στηθεί και νά' ναι ξεχωριστό. Ναι ευχαριστώ από καρδιάς όλα τα παιδιά που δουλεύουν γι αυτό. Πάντα θα είμαι κι εγώ κοντά τους γιατί είναι η οικογένειά μου».
Οι άνθρωποι εκεί πώς σε αντιμετωπίζουν;
«Το τελευταίο καλοκαίρι η Κάσος μέσω των κατοίκων της μου έκαναν ένα δώρο. Το πιο όμορφο δώρο της ζωής μου. Με δέχτηκαν στη γη τους δίνοντάς μου ένα κομμάτι γης, υπέροχο πρέπει να πω, για να ριζώσω. Δεν το έκαναν από υποχρέωση ,έτσι αν ήταν δεν θα το δεχόμουν πρώτα εγώ. Το έκαναν γιατί με θέλουν κοντά τους. να βγαίνουν στο παράθυρό τους και να με βλέπουν κι εγώ νά'μαι εκεί και να τους χαιρετάω, να τους ρωτάω για τα βάσανά τους , για τις δουλειές τους για τα παιδιά τους, για τη θάλασσα που τρέχει μέσα τους σαν το αίμα και καθαρίζει τις σκουριές. Με συγκίνησαν πολύ οι Κασιώτες, οι σύλλογοι, οι φορείς, ο Δήμαρχος, ο Νομάρχης, η Εκκλησία και πιο πολλοί οι άνθρωποι. Τι ωραία που αισθάνεται κανείς όταν το λέει αυτό στην εποχή μας και πόσο τυχερός είναι. Σταματήστε με όμως γιατί θα μιλάω για ώρες για την Κάσο και τους Κασιώτες» .
Έρχεσαι στη Ρόδο για μια σημαντική φιλανθρωπική βραδιά. Εδώ πώς νιώθεις;
«Η Ρόδος είναι άλλη υπόθεση. Θα πρέπει βέβαια να πω πως και στη Ρόδο όλο Κασιώτες βλέπω. Είναι αδέρφια νησιά. Είναι και τόσο κοντά και βέβαια τόσο ανόμοια. Οι φίλοι μου λέγαν _εμείς πάμε πρώτα στην Κάσο που είναι ακόμα μακριά από τον πολιτισμό, για να το πω κομψά, κι έπειτα πάμε στη Ρόδο που είναι το άλλο άκρο. Τελικά ακολουθώντας κι εγώ την ίδια πορεία, (πώς θα μπορούσα να ξεφύγω;) κατάλαβα πως για να ολοκληρώσεις την εικόνα της καλοκαιρινής σου εξόρμησης πρέπει να περάσεις κι απ΄τα δυο νησιά. Η Ρόδος είναι υπέροχη. Όμορφη και σαγηνευτική. Η παλιά πόλη που πηγαίνω συχνά γιατί μ' αρέσει να μένω στο ξενοδοχείο των φίλων μου που βρίσκεται εκεί έχει μια επικίνδυνη γοητεία και υπέροχες γαρίδες που είναι ότι πρέπει μετά τα ντολμαδάκια της Κάσου.
Τα παιδιά έχουν απόψε την τιμητική τους στην εκδήλωση του Φιλανθρωπικού Συλλόγου Βατίου. Ξέρουμε ότι δίνεις μεγάλους αγώνες διεθνώς για την επόμενη γενιά…
«Καταρχήν θέλω να πω ότι ο Φιλανθρωπικός Σύλλογος Βατίου είναι ένας σύλλογος που τολμά, που κοιτάει το μέλλον όλων μας στα...μάτια.
Η σχέση μου με τα παιδιά ήταν πάντα καλή γιατί κι εγώ ένα παιδί είμαι. έχει αντίρρηση κανείς; Ας σοβαρευτούμε όμως όλα τα παιδιά δεν ζουν κάτω από την προστασία των γονιών τους κι άλλα έχουν τόσα προβλήματα που έχουμε εμείς συσσωρεύσει κυρίως με την απάθειά μας. Αν δεν κάνουμε κάτι παραδίδουμε χάος".
Πώς ξεκινήσατε αυτή την προσπάθεια;
"Όταν η Μπέτυ Ουίλιαμς μου πρότεινε να συμμετάσχω στους σκοπούς του WCCCI που ειναι μια πράξη συμπόνιας κυρίως για τα παιδιά που ζούνε σε εμπόλεμες περιοχές, στην αρχή κολακεύτηκε η ματαιοδοξία μου, Στη συνέχεια βλέποντας στα μάτια αυτής της γυναίκας που τιμήθηκε με Νόμπελ Ειρήνης την αγωνία να προλάβει να κάνει το όραμά της πράξη για να στεγαστούν όλα αυτά τα πλάσματα σε μια καινούρια προστατευμένη πατρίδα, όπως είναι οι πόλεις ειρήνης, κατάπια τις τιμές και τις χαρές κι όλες τις μικρότητες που έχουμε σαν άνθρωποι κι έιπα εδώ σε θέλω κύριε Φραγκούλη. Τι μπορείς να κάνεις εσύ. Κατάλαβα πόσο ανίσχυρος είμαι. Όλοι μας είμαστε ανίσχυροι όταν είμαστε μόνοι».
Ποια ήταν τα επόμενα βήματά σας;
«Ζήτησα από τους φίλους μου, τους συνεργάτες μου να βοηθήσουν κι αυτοί. Να γίνουμε μια ομάδα. Το δέχτηκαν όλοι. Ασυζητητί από τον τελευταίο τεχνικό μέχρι τον κορυφαίο ηθοποιό. Στη ομάδα μας προσφέρθηκε να συμμετάσχει ακόμα κι η κυρία ¶ννα Συνοδινού, η Εταιρία Φίλων του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, η εταιρια μου η 4men, τα υπουργεία Εξωτερικών και Πολιτισμού, η Civitas, η Sony, τα Public και τέλος η ίδια η UNESCO. Τους ευχαριστώ για την κινητοποίηση. Τώρα κάναμε μια πρόταση για να έχει ενεργό ρόλο η χώρα μας σε αυτή την παγκόσμια "έφοδο" να ανοίξουν στις παραστάσεις μας που γίνονται για να μαζευτούν χρήματα για τους σκοπούς του WCCCI, όλα τα αρχαιοελληνο-ρωμαϊκά θέατρα που υπάρχουν στον κόσμο, σαν μια κίνηση-ένδειξη πως η χώρα που γέννησε τον πολιτισμό τιμάει με αυτόν το τρόπο την παγκόσμια Ειρήνη. Και υπάρχουν πολλά. από την Ινδία, στην Αίγυπτο κι από την Τουρκία στο Ιράν. Παντού, όπου πάτησε πόδι Ελληνικό γέννησε πολιτισμό, χτίζοντας θέατρα. Πολλά από αυτά χρησιμοποιούνται και γίνονται φεστιβάλς εκεί. Στις Συρρακούσες, στην Έφεσσο, στο Μπάλμπεκ. Υπάρχουν όμως κι άλλα που έχει να ακουστεί ελληνική φωνή εκεί κοντά 2500 χρόνια. Κι αυτά πρέπει να μιλήσουν πάλι. Να ξυπνήσουν για να φωνάξουν για την παγκόσμια Ειρήνη. Για όλα αυτά τα παιδιά του πολέμου. Για τη στέγη τους. Πρέπει να αγωνιστούμε για να τους προσφέρουμε την δική τους πατρίδα, Την δική τους Κάσο».
