Στο Σάββα Περσελή

Της πέτρας ήσουν μάστορας, της λύρας ο ωραίος
της ρίμας ο καλύτερος, του τραγουδιού πηγαίος.

Ήσουν στάλα από κρασί, που τις καρδιές ευφραίνει
ένα αστέρι τ’ ουρανού που δεν αργοπεθαίνει.

Η Κάσος μας ορφάνεψε και μόνη ταξιδεύει
απόμεινε σαν καλαμιά που τη βαρούν ανέμοι.



Αντί για λουλούδια στο φρέσκο του τάφο
Μιχάλης Κ. Σκουλιός
Αθήνα 19-3-2007