*«Είχα μια θεωρία: ότι το παιδί πρέπει να πάρει ένα χαρτί, για να μπορέσει να βρει τον δρόμο του. Βοηθούσα τα παιδιά και διαπίστωσα και στην πορεία ότι καλώς έπραξα, γιατί βρήκαν τον δρόμο τους. Ποτέ δεν βγήκε κακή λέξη από το στόμα μου για μαθητή, γιατί, αν χαρακτηρίσεις ένα παιδί, ο χαρακτηρισμός θα το συνοδεύει σ' όλη του τη ζωή», λέει ο συνταξιούχος πια καθηγητής Φυσικής Αγωγής, Ηλίας Ζερβουδάκης. Στα 77 του χρόνια έχει βραβευτεί σχεδόν 30 φορές για το λαογραφικό, αθλητικό, εκπαιδευτικό και περιβαλλοντικό του έργο. Μετρά δε κάπου 15 αναμνηστικές πλακέτες από μαθητές, συλλόγους και ομοσπονδίες Δωδεκανησίων, Ελλάδας και εξωτερικού, το Λύκειο Ελληνίδων Αθηνών και το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Πέρα απ' τα μετάλλια και τα οφίκια, η μεγαλύτερη ικανοποίηση για τον Ηλία Ζερβουδάκη είναι πως οι μαθητές του τον αναζητούν ακόμη για ν' ανταλλάξουν μια καλημέρα, παρ' ότι εργάστηκε σε εποχές μαύρες για την παιδαγωγική.
Πατέρας και παππούς σήμερα, αγάπησε τους μαθητές του ως εαυτόν, αναζήτησε χώρους για ν' αθληθούν και να χορέψουν, ερεύνησε εθνογραφικά στοιχεία του νησιού του και συγκέντρωσε χρήματα για τη δημιουργία του σταδίου της Καρπάθου. Δενδροφύτεψε με τα παιδιά του πάνω από 3.000 δέντρα στο νησί, εξ ου και τον έχει τιμήσει και η Διεύθυνση Δασών.
Διορίστηκε καθηγητής Φυσικής Αγωγής στην Κάρπαθο, απ' όπου και κατάγεται, το 1959. «Ημουν ο πρώτος Δωδεκανήσιος καθηγητής στη Μέση Εκπαίδευση που διορίστηκε μετά την Ενωση της Δωδεκάνησου. Ημουν ένας γυμναστής για 5 σχολεία της Καρπάθου, επί 27 χρόνια. Δίδασκα ταυτόχρονα στο γυμνάσιο-λύκειο Απερίου, στο επαγγελματικό-γυμνάσιο λύκειο Πηγαδίων και στο εκκλησιαστικό γυμνάσιο», λέει.
Το μυστικό του ήταν ότι αγκάλιασε τους μαθητές του από την αρχή. «Δεν ήμουν ο γραβατωμένος καθηγητής. Ημουν καθηγητής, φίλος, συμμαθητής, αλλά την ώρα του μαθήματος δεν είχε αστεία. Πικράθηκα πολλές φορές από συναδέλφους, αλλά τ' αγνοούσα όλα, τα έσβηνα, σαν τον σπόγγο του πίνακα. Με κάλεσε κάποτε ο γυμνασιάρχης και μου είπε: "Σε βλέπω και κάθεσαι στα σκαλοπάτια με τα παιδιά και μπορεί να δημιουργήσει αυτό προβλήματα". Καζούρα δεν μου έκαναν ποτέ τα παιδιά, ούτε είχα παρατσούκλι, όπως όλοι οι άλλοι».
Το χειρότερο του κ. Ζερβουδάκη ήταν να κάνει τον επιτηρητή στις εξετάσεις. «Υπέφερα πραγματικά, όταν κάποιος δεν μπορούσε να γράψει. Τα παιδιά, από το άγχος, φούσκωναν και ξεφούσκωναν σαν τα μπαλόνια».
Την ίδια στιγμή, όμως, που έτρεχε από σχολείο σε σχολείο, έβρισκε χρόνο για να συγκεντρώσει και υλικό για την εθνογραφία, τη μουσική και τους χορούς της Καρπάθου. Παραδόξως, εδώ, δεν υπήρχαν ερωτικοί χοροί αλλά (λ.χ. μπάλος) προέρχονταν από δάνεια. Κάποτε μου είπε ενδυματολόγος ότι η μια φορεσιά της Καρπάθου, το καββά(δ)ι προέρχεται από την Περσία ως στρατιωτική αντρική στολή, περνά στο Βυζάντιο και μεταφέρεται στις αποικίες πλέον ως βυζαντινή γυναικεία φορεσιά. Η Κάρπαθος είναι το μοναδικό μέρος στην Ελλάδα, από άποψη πληθυσμού και έκτασης, που διαθέτει τόσο μεγάλο αριθμό μουσικών. Σε κάθε χωριό μπορούμε να βρούμε 10-15 λαϊκούς μουσικούς με αποκορύφωμα την Ολυμπο, που διαθέτει πάνω από 50!».
Λόγω της ενασχόλησής του με τον κλασικό αθλητισμό κατόρθωσε «με τον μητροπολίτη Νεκτάριο, να παραχωρήσει η εκκλησία χώρο για αθλητικές εγκαταστάσεις. Φτιάξαμε το πρώτο στάδιο στην Κάρπαθο για κλασικό αθλητισμό. Απ' το μικρό σχολείο κέρδισαν μαθητές μου μέχρι πανελλήνιες νίκες στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας. Η ικανοποίησή μου είναι όμως ότι μου το αναγνώρισαν τα παιδιά. Οι μαθητές μου, ήταν οι βοηθοί μου».
*το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφ.ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ την Δευτέρα 30 Μαρτίου 2009
